Browsing Category

Inspiratie

Columns, Inspiratie

Column – Uitstelgedrag

Ik open mijn vriezer opzoek naar een pak frikandellen maar in plaats daarvan zie ik een gigantische ijsklomp aan de rekken hangen. Alsof het complete continent Antarctica zijn heil in mijn vriezer heeft gezocht, opgejaagd door de ellende van de opwarming van de aarde. Ergens tussen het ijs en de binnenkant van mijn vriezer vind ik een verfrommeld oranje Mora doosje met nog twee frikandellen, die ik met een bijtel te lijf zou moeten gaan om van elkaar te scheiden. Zucht, weer een klusje dat ik al maanden uitstel..

Als je een pen op het papier zet en er vervolgens onwillekeurige lijnen mee trekt zonder het contact tussen de pen en het papier te verbreken, krijg je zeg maar de situatie die zich soms afspeelt in mijn hoofd. Een grote chaos. Een wirwar waardoor ik niet meer duidelijk kan functioneren en alles tegelijk wil aanpakken en afmaken. Ik heb hier nog een afspraak, daar nog een mailtje te versturen, 3 miljoen kledingstukken te strijken, boodschappenlijstjes te bedenken en die verdomde vriezer te ontdooien. Als perfectionist met de neiging om elke deadline te halen probeer ik deze rommel in mijn hoofd vaak te bestrijden met het To-do lijstje. Een soort wc eend voor mijn hoofd. Even een rondje door mijn agenda en mijn huis en dan alles opschrijven dat er nog gebeuren moet. Zo. Morgen ga ik dat lijstje helemaal afwerken, denk ik dan.

Ik heb er geen valide onderzoek op losgelaten, maar dat lijstje heb ik nog nooit helemaal af kunnen vinken in één dag. Zelfs niet als ik daar in theorie tijd voor had. Het lukt gewoon niet. Zelfs het schrijven van dit blogje heb ik al dagen uitgesteld. Hoewel de helft van het lijstje vaak wel lukt en ik mijzelf graag voorhoud dat ik altijd van een half vol glas uitga, ben ik ontevreden want ik blijf klusjes uitstellen. Die documentaire op tv was té interessant, dat whatsapp gesprek té grappig of dat boek té leuk om weer dicht te doen. Toch zet ik de meest belangrijke taken op deze manier wel feilloos onder elkaar. Ik doe zo namelijk alleen het brood nodige van het lijstje, toch? Van uitstel komt afstel, maar mán, wat fijn om te zien dat ik prioriteiten kan stellen.

Ps. Nog een zeer leerzame tip: probeer nooit om twee aan elkaar gevroren frikandellen met een smeermes te scheiden. Just so you know.

4 september 2015 by
Columns, Inspiratie

Column – Lit Jumeaux

Lit Jumeaux. Wel eens van gehoord? Het is o.a. een chique term voor een extra groot dekbed van 2.40 breed. Voor de stelletjes onder ons. Samen onder één deken, maar dan wel met een beetje persoonlijke ruimte. Hoe is het dan mogelijk dat ik elke avond als een soort professionele burrito in de dekens gerold lig en mijn vriend moet vechten voor een beetje warmte? Met mijn geringe postuur zou 1.20 m toch genoeg moeten zijn? Misschien is het wel een kwestie van controle. Alle dekens onder mijn hoede. Als een soort bescherming tegen de monsters onder mijn bed (die zijn sinds mijn jeugd nog niet helemaal verdwenen namelijk – ik betrap mijzelf er nog steeds wel eens op dat ik met een sprongetje op bed spring zodat niemand mijn enkels kan grijpen). Het is duidelijk een psychisch dingetje. Al moet ik eerlijk bekennen dat het ook gewoon heel lekker ligt met een hoop dekens tussen de benen.

Komt het niet vaker voor dat de vrouw alle dekens inpikt? Eigenlijk zijn die nachtelijke details best wel typerend voor een stel. Het bed is toch een ontspannen punt in onze dagelijkse beslommeringen. Er worden cruciale levensbepalende keuzes besproken (en gemaakt ;)), boeken gelezen, er wordt uitgeziekt, geknuffeld en gedroomd. Sommige stelletjes kijken er zelfs films en ik denk dat er in menig master bed kruimels te vinden zijn van een zondags ontbijtje. Kijk eens naar het nachtkastje en je weet in een klap meer over de persoon die elke avond zijn hoofd te ruste legt op het naast gelegen kussen. Wel of geen nacht lampje? Of een digitale wekker, zodat je midden in de nacht in paniek kunt aftellen hoeveel minuten je nog kunt slapen als je weer eens wakker ligt. Of misschien een leeg glas waar jus d’orange in heeft gezeten van dat ene zondagse ontbijt.

Bij mij staan mijn pantoffels altijd naast het bed als het winter is. Ja, ik heb inderdaad bijna altijd koude voeten. Het fleecedekentje dat overdag keurig over ons voeteneinde gedrapeerd ligt ondersteunt deze theorie. Misschien is het inpikken van onze ‘lit jumeaux’ deken toch niet zo gek. De meeste vrouwen hebben het gewoon altijd koud.

fun_cartoon_duvetcover

27 juli 2015 by
Inspiratie, Persoonlijk

Een brief naar mijn jongere ik

Lieve jongere ik,

Dit jaar zal je een kwart eeuw op deze aardbol rondlopen. Wat gaat de tijd toch snel. Hoewel dat nu misschien nog niet zo lijkt. Ouder worden, of moet ik zeggen volwassen worden, gaat nu eenmaal gepaard met een lach en een traan en de puberteit met zijn onvermijdelijke gênante momenten. Je zal van tijd tot tijd wensen dat de grond onder je voeten verdwijnt, maar vertrouw me, later kun je er om lachen (echt waar, ook die keer dat die meeuw op je hoofd poepte tijdens je eerste schooldag als brugpieper!). Neem die momenten niet zo serieus, het is echt een illusie dat iedereen met jou bezig is. Daar heeft iedereen het namelijk veel te druk voor met zichzelf. Dat geldt trouwens ook voor alle 191 vrienden op msn en Hyves. Continue Reading

14 juni 2015 by
Inspiratie, Quotes

Zorgen maken

Soms heb je van die momenten dat je de man met de hamer tegenkomt. Zo een moment dat je rustig door je leventje fietst, maar er plots een auto voor je neus achteruit je pad opdraait. Er is van alles waar je je zorgen om maakt in het dagelijks leven, dingetjes die je irriteren, maar pas als dat ene moment je leven binnen stormt, vallen al die irritaties en nutteloze zorgen in het niet. Maak ik mij eerst nog zorgen over vinden van een passende baan, of het vervelende telefoontje dat ik nog moet plegen, kom ik opeens in een soort vrije val. Een naar gevoel in mijn buik. Geen controle, geen grip. Door iets wat er werkelijk toe doet, wat echt zorgwekkend is. Het is een besef dat wij mensen kwetsbaar zijn. Dat de tijd razendsnel gaat en dat het zomaar eens voorbij zou kunnen zijn. Dat besef geeft je heel eventjes een ander perspectief. Een perspectief waardoor je de irritaties van de dag anders beleeft of er soms zelfs voor zorgt dat je tegen alle verwachtingen in je hart achter na gaat en doet wat goed voelt. Het heeft namelijk helemaal geen nut om iets te doen wat niet goed voelt, of geïdentificeerd te zijn met dagelijkse irritaties. In die zin is controle een illusie. Het geeft een vals gevoel van zekerheid dat er uiteindelijk ook voor zorgt dat je je zorgen maakt om stomme dingen. Misschien is dit stukje, met deze quote wel een moment van besef voor iemand die dit leest. Zou toch fijn zijn, om je minder zorgen te maken.

30 mei 2015 by
Columns, Inspiratie

Disney fucked us up – Daten en relaties anno 2015?

Ik vond laatst een foto terug van een vriendenboekje waar ik in geschreven had toen ik nog te veel naar Disney films keek. Op de vraag ‘wat wil je later worden?’ antwoordde ik; zeemeermin. Natuurlijk geïnspireerd door de roodharige prinses Ariël, wiens sprookje ons doet geloven dat de prins op het witte paard vanzelf langskomt om ons te redden. Of wat dacht je van Assepoester? Trekt één keer een nieuwe jurk aan en prins charming gaat stad en land af om deze dame op te sporen. Sneeuw Witje? Geen één van de zeven dwergen maakte ook maar een kleine kans. Jezus, Disney. Zou dat een reden kunnen zijn dat wij onafhankelijke vrouwen van tegenwoordig er een bijzonder verwachtingspatroon en eisenpakket op na houden als het aankomt op daten en relaties? Continue Reading

6 april 2015 by
Inspiratie, Poëzie

Hoop

Soms, ben je het allemaal even kwijt. Soms, zie je niets meer zitten. Soms, vraag je je af waar je alles voor doet. En soms, vraag je je af waar ergens de zin van is. Een paar jaar geleden heb ik op jonge leeftijd een heel moeilijke periode door gemaakt. Ik ben depressief geweest. Daar zal ik niet te veel over vertellen, maar wat ik wel wil vertellen is dat dit inspirerende gedicht mij enorm geholpen heeft. Het is geschreven door Vaclav Havel, voormalig president van Tsjechië en inspirerend schrijver.  Continue Reading

15 maart 2015 by
Columns, Inspiratie

Groener gras aan de overkant

‘If their grass is greener, water your lawn’. Toen ik deze quote tegen kwam, is hij zeker een week in mijn hoofd blijven hangen. Het gras van je buurman, dat lijkt toch vaak groener te zijn dan jouw vertrapte en verdroogde verzameling aan sprietjes. Waarom doen we dat toch eigenlijk, dat vergelijken met een ander? Wegdromen bij je eigen realiteit, of geeft het juist een gevoel van minderwaardigheid? Beide opties doen in ieder geval niets voor jouw eigen zielige hoopje gras. Tijd om je tuintje eens goed onder de loep te nemen. Kijken naar jouw eigen situatie in plaats van naar anderen, daar kom je pas mee verder. Misschien blijkt wel dat jouw gras enkel een beetje water nodig heeft, of misschien een flinke beurt met de grasmaaier. Pak aan wat er moet gebeuren, zodat jouw gazonnetje er op zo’n manier bij ligt dat jij er een glimlach van op je gezicht krijgt. Wat voor de een werkt, werkt voor de ander niet. Daarbij heeft iedereen met andere omstandigheden te maken. Tot voorkort had ik niet zulke groene vingers, maar nu ik op een leeftijd ben waarin ik mijn eigen gazon inricht en vorm geef, ben ik toch bezig met snoeischaren en heel wat zakken potgrond. Lekker metaforisch stukje dit, maar de boodschap van deze quote is wel goed bij me binnen gekomen. Mocht je de komende week iets te vaak aan de Intratuin denken, dan is dat bij jou waarschijnlijk ook van toepassing. Want zeg nou zelf; hoe groen is jouw gras?

11 maart 2015 by
Columns, Inspiratie

Column – Tijd versus geld

Met een slakkentempo schakel ik terug naar z’n één op de A9. Uit de radio galmt een stem die me vertelt dat het allemaal nog wel even gaat duren. Slaperig zoek ik een andere radiozender op. Het wordt 100% NL met het nummer ‘Ik neem je mee’. Ik wil dat Gers Pardoel mij eens mee neemt. Op reis of achterop de fiets, het kan me eigenlijk niet schelen. Het valt me op dat ik in dit leven veel te veel bezig ben met van die saaie aardse dingen. Een goede carrière, een gevulde bankrekening, en elke dag weer die file. Waarom hecht ik daar eigenlijk zoveel waarde aan? Werken is weliswaar een noodzakelijk deel van het leven, maar het leven heeft zo veel meer te bieden. Familie, vrienden, het bos, de zee, duizenden boeken die je fantasie op de proef stellen of wat dacht je van honderden hobby’s om te beoefenen. Het leven gaat al zo snel hoor ik iedereen zeggen, waarom probeer ik bijna al mijn tijd dan te vullen met een drukke carrière? Het is eigenlijk een kwestie; tijd versus geld. Waar ga je voor? Ik weet dat niet iedereen die keuze heeft, maar ik zit in een mega luxe positie om te kunnen kiezen. Waarom doe ik daar dan niets mee? Ik draai de radio harder en Gers Pardoel begint net aan zijn refrein. Mijn lippen zingen mee maar er komt geen geluid uit mijn mond. Langs de snelweg zie ik koeien in de wei. Ik lijk net als hen wel stil te staan. Gevangen op de A9. Ondanks dat het tegen alle verwachtingen in gaat, kies ik toch liever voor tijd. De tijd hebben om van het leven een feestje te maken, te genieten van de vrijheid om te kunnen ervaren wat het leven te bieden heeft. Dan maar een kleine baan met minder salaris. Ik werk om te leven en niet andersom. En zo besluit ik om achterop de fiets te springen. Misschien met een boterham in een trommeltje, maar wel met de tijd om te genieten van de zon.

4 maart 2015 by